خدای من! دلم گرفته، از اینکه دائما حرف می زنیم، ادعا میکنیم، ادعای محب بودن، ادعای  بصیرت داشتن، دو ماه عزادار اباعبدالله بودیم، دو ماه ادعا کردیم  که در قیام اباعبدالله معنای بصیرت را فهمیدیم، اما کدوممون فهمیدیم، که هر چه اتفاق درکربلا افتاد به خاطر اتفاقاتی بودکه در این چند روز بعد شهادت پیامبر گرامی اسلام افتاد! این است ادعای بصیرت ما!فقط یاد گرفتیم گریه کنیم، اون هم گریه بی معرفت. چقدر حرمت این ایام رو نگه داشتیم. چقدر فهمیدیم که خیمه های کربلا در سقیفه آتش خورد...

چه مظلوم است امیر دو عالم، که در یاریش فقط یک بانو، چهار فرزندکوچک، و سه یا چهار مرد اظهار آمادگی کردند، تعدادشان حتی به هفتادودو نفر هم نرسید! و چه مظلوم تر است امیر دو عالم که در بین به اصطلاح یارانی همچون من به سر می برد که نمی دانیم امیر المومنین (علیه السلام) کیست.

دشمنان ابا عبدالله(علیه السلام) دعوت کنندگان ایشان بودند، اما دشمنان امیر المومنین (علیه السلام) بیعت کنندگان با ایشان بودند! آنجا که ندای بخ بخ آنها گوش فلک را کر کرده بود، که می دانست که همین ها روزی..

 آه امیر المومنین! چه سخت مریدان خود را می آزمائید...